Wyobraźcie sobie polanę pełną kwiatów, krzewów i drzew, w tle słychać spokojne dźwięki harfy, wiatr delikatnie gładzi Waszą skórę, jest Wam błogo, zapominacie o całym świecie. Zrobione? Teraz włączcie utwór Cosmic Love zespołu Florence and the Machine, a poczujecie się tak samo, nie musząc się ruszać z domu.
Florence Welch i jej zespół to kolejni bohaterowie mojego cyklu o alternatywnej teraźniejszości. Jestem pewna, że prawie każda osoba, siedząca przed monitorem słyszała chociaż jeden utwór ich autorstwa. Ten kto słuchał, ten wie czemu są oni uważani za jeden z najbardziej oryginalnych zespołów, może i wszech czasów?
Florence + the Machine powstali w roku 2007 w stolicy Wielkiej Brytanii. Początkowo skład był dwuosobowy i należały do niego Florence Welch i Isabella Summers. Pierwsze koncerty grały pod nazwami Florrible + Misrabella oraz Florence Robot/Isa Machine, jednak były one za długie do zapamiętania, a zespół zaczął się powiększać. Obecna nazwa nawiązuje do imienia wokalistki oraz pozostałych członków zespołu czyli „machine”, uzupełniających jej śpiew instrumentami. Są nimi: Isabella Summers (klawisze), Loren Humphrey (perkusja), Aku Orraca-Tetteth (perkusja, wokal wspierający), Robert Ackroyd (gitara), Cyrus Bayandor (bas), Tom Monger (harfa), Dianne Douglas (wiolonczela, wokal wspierający), Hazel Mills (klawisze, wokal wspierający).
Debiutancki album Lungs, doczekał się premiery w 2009 roku. Jest on odpowiedzią
Florence na zerwanie z byłym chłopakiem, ponieważ nie miała o nim mówić, postanowiła, że będzie śpiewać. Pierwszym singlem z albumu był utwór Kiss with a Fist, który Welch napisała będąc jeszcze w innym zespole. Kawałek znacznie wyróżnia się na tle innych, więcej w nim gitary i perkusji, należy do tych rockowych. Istotą albumu jest jednak to, aby przesłuchać go w całości, nie pomijając ani sekundy. Przepełniony skocznymi rytmami bębnów, harfy i tak naprawdę całej gamy instrumentalnej wprawia w tajemniczy nastrój, który zachęca do kręcenia piruetów. Sama wokalistka na koncertach się nie oszczędza. Skacząc po scenie niczym wróżka nie omija ani jednej nuty, jej potężny głos wybrzmiewa w rytmach muzyki. Welch porównuje muzykę zespołu do twórczości artystów renesansowych: „Mamy do czynienia ze wszystkimi z tych samych rzeczy, co kiedyś oni: miłość i śmierć, czas i ból, niebo i piekło”. Utworem, bijącym wszystkie inne na głowę jest Cosmic Love. Był to również pierwszy utwór FATM jaki usłyszałam i dzięki niemu się zakochałam w ich muzyce. Słuchając go można wyobrazić sobie burzę z piorunami na purpurowym niebie, ogromny deszcz, który zamiast straszyć, cieszy, zaprasza do skoków. Popularnym na całym świecie utworem jest również You’ve Got the Love, a także cover i remix w jednym, wykonany przez brytyjską grupę the xx, z którymi sama Florence wystąpiła na żywo.
Era zwiewnych sukienek, bosych stóp, puszczonych w wiatr włosów i delikatnych skoków
zakończyła na kilka lat druga płyta studyjna o nazwie Ceremonials, wydana w roku 2011. Wypełniające ją nawiązania do mitologii, obfite w blask klipy oraz nietuzinkowe kreacje i makijaże Florence dodały zespołowi mroku oraz tajemniczości. Nie ujdzie wątpliwości, że najbardziej znanym i uwielbianym przez miliony utworem jest Spectrum (Say My Name), później zremiksowany również przez Calvina Harrisa. Album zaskoczył fanów wieloma mrocznymi utworami, takimi jak What the Water Gave Me, który należy do moich zdecydowanych ulubieńców, No Light, No Light, a także balladą Never Let Me Go. Nie zabrakło jednak kawałka, który już w pierwszej sekundzie wywołuje uśmiech na twarzy, mowa oczywiście o singlu Shake It Out, którego okładkę sfotografował sam Karl Lagerfeld.
Po drugim albumie fani długo musieli czekać na kolejny, tym razem grupie zajęło cztery
lata, aby podzielić się nową muzyką. Wrócili oni, jednak z dużym rozmachem wydając pierwszy singiel albumu How Big, How Blue, How Beautiful o nazwie What Kind of Man. Utwór różnił się od innych, mocniejsze brzmienia podkreślały równie mocny wokal Florence. Następnymi singlami były utwory St Jude, Ship to Wreck oraz Delilah, z czego pierwszy, wspólnie z What Kind of Man miał premierę klipu. Jak się później okazało, każdy z utworów dostał swój teledysk, a całość ułożyła się w 48-minutowy film The Odyssey, ukazujący przeżycia Florence po zakończeniu trasy koncertowej Ceremonials. Można w nim znaleźć odniesienia do Boskiej Komedii Dantego, mitu o Dalii
oraz Odysei Homera.
W 2018 roku dostaliśmy kolejny album studyjny grupy, High As Hope. W tym samym roku
zespół stracił czterech członków. Dwa miesiące przed premierą albumu zespół wydał singiel Sky Full of Song z okazji Record Store Day. Utwór został wydany w wersji winylowej, a na drugiej stronie płyty znajdował się wiersz New York Poem (for Polly), pochodzący z tomiku poezji Welch. Pierwszym singlem promującym nowy krążek było Hunger, wraz z przepięknym klipem w reżyserii AG Rojasa. High As Hope to pierwszy album, którego współproducentką jest Florence. Na płycie znajdziemy również utwór Patricia, który jest hołdem dla jednej z największych inspiracji Welch – Patti Smith.
Zespół wystąpił w Polsce łącznie sześć razy, a polski fan club jest jednym z najbardziej znanych i lubianych przez sam zespół. Śmiało i może odważnie mogę powiedzieć, że osobiście umieściłabym go w pierwszej dziesiątce najlepszych zespołów współczesnych, oni nigdy nie zawodzą. Cokolwiek Was powstrzymywało przed włączeniem całej dyskografii – nie dajcie się podejść kolejny raz, zaufajcie mi, usiądźcie w wygodnym fotelu z herbatą, odpalcie Florence i jej maszyny i odprężcie się.